Με αφορμή το τραγικό περιστατικό το οποίο σημειώθηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής 20 Δεκεμβρίου 2024 σε παλιό σπίτι στη συνοικία της Χωράφας στην Καβάλα, όπου ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του από φωτιά [διαβάστε εδώ], άνοιξε μια κουβέντα για το κράτος πρόνοιας, ποιος (δεν) έκανε τι, αν θα μπορούσε να σωθεί ο άνθρωπος αν είχε ρεύμα κτλ. Θεμιτή η κουβέντα, η οποία συνήθως καταλήγει σε διένεξη μεταξύ εκείνων που καταλογίζουν φταίξιμο και σε εκείνους που προσπαθούν να τους πείσουν ότι φταίνε άλλοι. Πριν φτάσουμε εκεί, όμως, έχει χαθεί μια ουσιώδης παράμετρος: Πόσοι εξ αυτών έχουν αναρωτηθεί ότι στο πεδίο ενός τραγικού γεγονότος στο αστικό περιβάλλον της Καβάλας, πόσο εύκολο είναι να φτάσει ένα όχημα έκτακτης ανάγκης εκεί όπου κινδυνεύει μια ζωή, ένα σπίτι, μια επιχείρηση; Πώς μπορεί να παρακάμψει, χωρίς να πετάξει, στενούς δρόμους, σταθμευμένα αυτοκίνητα στους στενούς δρόμους, τραπεζοκαθίσματα, οδηγούς που δε δίνουν προτεραιότητα, κάθε λογής κατασκευές και κάθε είδους έργα; Η ενσυναίσθηση δεν είναι μόνο συναίσθημα, αλλά εφορμά από τη λογική και από τις πραγματικές συνθήκες και η προαναφερθείσα συνθήκη είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή στο «μικρό Μονακό»…
*Θανάσης Σοφιανός