Σε μια κοινωνία ανθρωποφαγίας η αλληλεγγύη είναι γράμματα στοιχισμένα σε ένα χαρτί και η ευαισθησία ένας αστικός μύθος. Ο Βασίλης Τουνουσίδης γράφει για μια άλλη κοινωνία και για την ανάγκη αλλαγής πλεύσης για τον καθένα ξεχωριστά και εν τέλει για το κοινωνικό σύνολο.
Η επιλεκτική ευαισθησία της εποχής μας
του Βασίλη Τουνουσίδη
Ζούμε σε μια εποχή που η ευαισθησία δεν είναι καθολική, είναι επιλεκτική. Ενδιαφερόμαστε, αγανακτούμε, θυμώνουμε και δείχνουμε αλληλεγγύη… Αλλά μόνον όταν μας αφορά άμεσα. Όταν ο άλλος πονά, όταν ο άλλος παλεύει, όταν ο άλλος χάνει, σπάνια θα σταθούμε δίπλα του. Αν δεν μας αγγίζει προσωπικά, απλώς προσπερνάμε.
Πρόσφατα, είδαμε ανθρώπους να αδιαφορούν για την αύξηση της φορολογίας των ελεύθερων επαγγελματιών. Λες και το κράτος δεν θα βρει τρόπο να χτυπήσει την πόρτα τους με την πρώτη ευκαιρία. Είδαμε ειρωνικά σχόλια του τύπου «καλά να πάθουν», σα να πρόκειται για παιχνίδι και όχι για ζωές. Αντί να σταθεί ο ένας δίπλα στον άλλον, απέναντι στην αδικία, επιλέγουν τον διχασμό.
Ο αγρότης μετρά τις ζημιές του μετά την κακοκαιρία και η κοινωνία κοιτά αλλού. «Δεν είμαι αγρότης, δε με αφορά», λέει ο άλλος. Μα αν αύριο η τιμή στο ράφι τριπλασιαστεί, θα θυμηθείς τον άνθρωπο που πάλευε με τη λάσπη.
Και εκείνος ο υπάλληλος που ειρωνεύεται τον ελεύθερο επαγγελματία νιώθει ασφαλής πίσω από τον μισθό του, σαν να μην μπορεί ποτέ να κλείσει η επιχείρηση που τον απασχολεί, σα να μην είναι και αυτός ένας αριθμός σε μια λίστα.
Όμως όλα είναι κύκλος. Κανείς δεν είναι μόνιμα από τη «σωστή πλευρά». Η ζωή έχει έναν τρόπο να μας φέρνει όλους στην ίδια θέση και τότε, η αδιαφορία που κάποτε δείξαμε, επιστρέφει.
Ίσως είναι καιρός να πάψουν να χαίρονται οι μεν για τις ατυχίες των δε. Να ξαναθυμηθούν πως η κοινωνία δεν είναι πεδίο μάχης μεταξύ τάξεων και επαγγελμάτων, είναι σύνολο ανθρώπων που παλεύουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, για αξιοπρέπεια.