Έχοντας περάσει σχεδόν έναν μήνα στην καραντίνα ή οποία εισέβαλε με τρόπο τόσο απρόσμενο και βίαιο στις ζωές μας, σκέφτομαι πως αναμφισβήτητα είναι μια περίοδος που θα στιγματίσει το μέλλον όλων μας. Αλήθεια, υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που περίμενε ποτέ ότι θα βιώναμε κάτι τέτοιο; Ακόμα και το ενδεχόμενο να χτυπούσε μια μέρα το τηλέφωνο και να με καλούσαν να στρατευτώ στα σύνορα για να πολεμήσω φάνταζε ως ένα πιο ρεαλιστικό σενάριο…
Αλλά ως ένας άνθρωπος αθεράπευτα αισιόδοξος και λάτρης της φράσης «ουδέν κακόν αμιγές καλού», προσπαθώ να ζυγίσω τα όποια θετικά υπάρχουν και να προσαρμόσω την καθημερινότητα μου σε αυτήν τη σουρεαλιστική πραγματικότητα.
Το πιο σημαντικό σε μια τέτοια πρωτόγνωρη κρίση είναι η ψυχραιμία. Και το λέω αυτό διότι πριν μερικές μέρες μου συνέβη ένα περιστατικό που με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο τρομοκρατημένοι είναι μερικοί συμπολίτες μας. Βρισκόμουν σε κεντρικό δρόμο της πόλης όπου υπήρχε σχετικά αρκετός κόσμος. Εκεί, λοιπόν, και παρόλο που δεν υπήρχε κανείς σε απόσταση μικρότερη των 5 μέτρων, έκανα το ολέθριο λάθος να φτερνιστώ. Δεν έχω αισθανθεί μεγαλύτερη αμηχανία στη ζωή μου, όταν αντιλήφθηκα τα έντρομα βλέμματα των περαστικών. Ειλικρινά, δεν το περίμενα ότι το άκουσμα ενός αθώου φτερνίσματος μπορεί να προκαλέσει τέτοια λαϊκή κατακραυγή.
Στην τελική, μεγαλώσαμε ακούγοντας ιστορίες από τους παππούδες μας για πολέμους, κατοχή, πείνα και εξαθλίωση. Εμείς θα λέμε στα παιδιά μας για αντισηπτικά, πανδημίες και ότι στέλναμε sms για να πάρουμε εξοδόχαρτο σε έναν αριθμό που θυμίζει λες και δηλώνεις συμμετοχή σε τηλεπαιχνίδι. «Στείλτε “μετακίνηση 6” και το ονοματεπώνυμό σας στο 13030 και κερδίστε μια υπέροχη βόλτα στο ερημωμένο τετράγωνο της γειτονιάς σας!»…
Το γεγονός ότι σύσσωμη η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με έναν κοινό εχθρό είναι μια καλή αφορμή να γίνουμε όλοι λίγο πιο αλληλέγγυοι και ανθρωπιστές. Άλλωστε, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον ιό ότι τουλάχιστον δεν διαχωρίζει χρώμα, εισόδημα, εθνικότητα και εξωτερική εμφάνιση όπως λίγο-πολύ κάνουμε οι άνθρωποι (Food for thought).
Έπειτα, πρέπει να αναρωτηθούμε εάν όλο αυτό είναι μια νομοτελειακή εξέλιξη της διαχρονικά αυτοκαταστροφικής ανθρώπινης δράσης. Τα ξενύχτια, οι εκδρομές και τα αράγματα με φίλους στην εξοχή δεν έχουν πάψει να μου λείπουν ούτε λεπτό, όμως είναι λάθος να υποκύπτεις στις συνθήκες και να καταλήγεις ένας αδρανής και αντιπαραγωγικός τύπος που «καίγεται» όλη μέρα μπροστά από μια οθόνη τρώγοντας και νοσταλγώντας. Ιδίως δε, εάν αυτή η οθόνη λέγεται τηλεόραση και προβάλλει ειδήσεις. Τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ενδώσεις στην τρομολαγνεία καταλήγοντας ενοχικός στη σκέψη να βγεις έστω και λίγο από το σπίτι σου.
Έχοντας περιορίσει τις κοινωνικές μας επαφές όσο δεν πάει, πρέπει να κοιτάξουμε λίγο και την ψυχική μας υγεία. Δεν γίνεσαι κοινωνικά ανεύθυνος αν βγεις λίγο έξω να ξεσκάσεις και να απολαύσεις τη φυσική ομορφιά που σου προσφέρει η πόλη μας. Σε μια τέτοια περίοδο που προτείνεται για ατελείωτες ώρες περισυλλογής, όλοι γινόμαστε λίγο πιο συνειδητοποιημένοι ως προς το ποιος είναι ο αυτοσκοπός μας, τι μας κάνει πραγματικά χαρούμενους και ποιους ανθρώπους θέλουμε στις ζωές μας.
Με πολλή μουσική, διάβασμα, βόλτες με τον σκύλο μου και βιντεοκλήσεις με αγαπημένα μου πρόσωπα έχω αρχίσει να προσαρμόζομαι και να ελπίζω ότι όταν τελειώσει όλο αυτό θα είμαστε μια κοινωνία ωριμότερη έστω και στο απειροελάχιστο.
Tα καλύτερα έρχονται.
#staypositive
Ο Σίμος Αγγελίδης είναι φοιτητής