Είδαμε το μονόπρακτο έργο «Η Δημοπρασία» του Σταύρου Τσιώλη, πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του αγαπημένου σκηνοθέτη, με τον Αργύρη Μπακιρτζή. Το έργο φιλοξενήθηκε στο Αντιγόνη Βαλάκου από το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και αυτό που εξάγεται ως πρώτο συμπέρασμα είναι ότι τελικά δεν είδαμε την παράσταση, αλλά τη βιώσαμε.
Καταλάβαμε και κάτι άλλο: Το ότι ο αείμνηστος σκηνοθέτης έβλεπε κάτι στον Αργύρη που δεν το έβλεπε ίσως ο χώρος του κινηματογράφου και του θεάτρου: Το ότι ο Αργύρης στο σανίδι και στον φακό δε συμπεριφέρεται ως ηθοποιός και αυτό τον ξεχωρίζει και για αυτό τον ξεχώρισε ο Τσιώλης.
Ήταν η πρώτη φορά που ο Αργύρης έπαιξε σε ένα έργο του Τσιώλη χωρίς τον Τσιώλη. Πάρα ταύτα, η σφραγίδα του ήταν ευδιάκριτη, μια σφραγίδα ιδιαίτερη, σχεδόν… εξπρεσιονιστική, για την πραγματικότητα του θεάτρου και δη ενός μονόπρακτου, που όχι μόνον δεν ξεθώριασε στα χέρια του Αργύρη, αλλά άφησε ένα ακόμη πιο έντονο στίγμα για τα όρια μιας Τέχνης που τείνει να γίνει ανάμνηση.
Να είναι η ταυτότητα του Αργύρη; Η φωνή του; Ο τρόπος που παίζει σα να τον παρακολουθείς στην καθημερινότητά του; Να… φταίει που δεν είναι ηθοποιός, αλλά παρουσιάζει μια επίπλαστη πραγματικότητα καλύτερα και από την ρεαλιστική παρουσίαση της πραγματικότητας, ένας αυτοσκοπός, πολλές φορές, για το Θέατρο και τον Κινηματογράφο; Να φταίει που κάθε φορά που βλέπεις τον Αργύρη να ερμηνεύει ή καλύτερα, να βιώνει ένα σενάριο του Τσιώλη, να χάνονται τα όρια μεταξύ πάλκου και θεατών;
Ουδεμία σημασία έχει. Άλλωστε, δεν μπορείς να κρίνεις ένα έργο του Τσιώλη και δη με ερμηνευτή τον Αργύρη με όρους «κανονικούς». Αμφότεροι, ποτέ «δεν έκαναν θέατρο για το θέατρο». Το «απαγορεύει» η ίδια η χημεία τους, αλλά και ο αυθορμητισμός και η ελευθερία που δίνει στον Αργύρη το γεγονός ότι δεν είναι ηθοποιός, αλλά κάτι παραπάνω, παρουσιάζοντας μετά την παράσταση, άλλη μια… παράσταση, εξιστορώντας άγνωστα στιγμιότυπα από τις συνεργασίες του με τον Τσιώλη.
«Η Δημοπρασία» δεν ήταν απλά ένας αποχαιρετισμός στον Σταύρο Τσιώλη, ήταν ένα καλωσόρισμα σε αυτό που άφησε ως κληροδότημα ο Τσιώλης, με τον Αργύρη να το… Δημοπρατεί με τον καλύτερο τρόπο, όπως τον έμαθε από τον Τσιώλη και τον διαδίδει χωρίς νοθείες…
*Κείμενο: Θανάσης Σοφιανός