Πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης 23 Απριλίου 2025, στο θέατρο “Αντιγόνη Βαλάκου”, η εκδήλωση – αφιέρωμα στη μνήμη του αντιστασιακού, αγωνιστή της Αριστεράς και συγγραφέα, Χρόνη Μίσσιου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου.
Στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Δημοτική Βιβλιοθήκη “Βασίλης Βασιλικός” και το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, παρέστησαν ο Δήμαρχος Καβάλας, Θόδωρος Μουριάδης, ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Απόστολος Μουμτσάκης και πλήθος κόσμου.
Για το πολυδιάστατο έργο του Χρόνη Μίσσιου, μίλησαν:
-Μαίρη Μικέ, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας (ΑΠΘ) – Συγγραφέας
-Δημήτριος Εμμανουηλίδης, π. Βουλευτής – Φιλόλογος
-Μιχάλης Λυχούνας, Αρχαιολόγος
Θόδωρος Μουριάδης: Να γίνει σταθερός συνομιλητής των ανθρώπων που αναζητούν ένα μη τυποποιημένο μοτίβο αντίδρασης
Στον χαιρετισμό του ο Δήμαρχος Καβάλας Θόδωρος Μουριάδης ανέφερε σχετικά:
«Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό».
Η παραπάνω φράση, μία από τις πλέον γνωστές επωδούς του Χρόνη Μίσσιου, θα μπορούσε να αποτελεί χρήσιμο οδηγό συμπεριφοράς τόσο για τους ταγούς της χώρας, όσο και για τον απλό καθημερινό άνθρωπο.
Η βαθιά σκέψη και οι θυμόσοφες ρήσεις του καβαλιώτη συγγραφέα, αντιστασιακού και αγωνιστή της Αριστεράς, φωτογραφίζουν μια άλλη στάση ζωής.
Αυτήν που θα ήθελε ο καθένας να ζήσει, κόντρα στους αυτοπεριορισμούς του, στις επιταγές των άλλων και στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα.
Ο Μίσσιος, μετά το διάβα πολλών δεκαετιών και αφού έκατσε μέσα του η σκόνη της επανάστασης, είδε τον κόσμο πιο καθαρά.
Δεν παραιτήθηκε, ωστόσο, αρχών και αξιών. Δεν συμβιβάστηκε, δεν ξέχασε, δεν υπέκυψε, δεν συνήθισε.
Κράτησε ζωντανά τα όνειρα και τα θέλω του, χρησιμοποιώντας άλλους κώδικες για την προβολή τους και σίγουρα μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση της ζώσας πολιτικής πραγματικότητας.
Ήταν, είναι και θα είναι, όσο δεν ανατρέπεται το σημερινό σύστημα εξουσίας, η φωνή της συνείδησης των μη προνομιούχων.
Με όρους τρέχουσας επικαιρότητας, δύναται να μετρηθεί και ως σημείο αναφοράς απέναντι σε όσους παραβιάζουν τα δικαιώματα της βάσης και τους κανόνες της κοινής λογικής.
Η εκδήλωση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης «Βασίλης Βασιλικός» και του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, μάς δίνει την ευκαιρία όχι μόνον να σκύψουμε ξανά πάνω από τη διαφορετική συλλογιστική του, αλλά και να τον συστήσουμε στη νέα γενιά της περιοχής μας.
Να γίνει σταθερός συνομιλητής των ανθρώπων που αναζητούν ένα μη τυποποιημένο μοτίβο αντίδρασης.
Ο λόγος του, καθώς και η συνολική του παρουσία στο πεδίο της μάχης, πρέπει να γίνει κτήμα όλων εκείνων που δεν αρνούνται να χαμηλώσουν το βλέμμα, φοβούμενοι τις όποιες συνέπειες.
Νομίζω ότι αυτή ήταν και η κρυφή του επιθυμία.
Να δημιουργηθούν νέοι, περισσότερο ανθρώπινοι, συναισθηματικοί και ποιοτικοί, μικρόκοσμοι, που θα αναμετρηθούν με το κάθε είδους κατεστημένο.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα αποκτήσει μεγαλύτερο ειδικό βάρος η συνεισφορά του στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της πατρίδας μας.
Η σφραγίδα του Χρόνη Μίσσιου από θεωρητικό αποτύπωμα στα συγγραφικά του πονήματα, θα μετατραπεί σε εργαλείο για την «κατασκευή» νέων επιχειρημάτων και ουσιαστικών διεκδικήσεων.
Το παιδί των Ποταμουδίων «ζυμώθηκε» μέσα στις κακουχίες των πρώτων χρόνων της ζωής του, στη δύσκολη δεκαετία του ΄40, στον εμφύλιο και στην εξορία.
Έμαθε να κάνει σχέδια για το μέλλον και να γράφει στη φυλακή, κοιτώντας το φως των μικρών παραθύρων της.
Η προσωπική ταπείνωση δεν στάθηκε εμπόδιο για την ανάπτυξη ενός πλούσιου και εμποτισμένου με τις πεποιθήσεις της Αριστεράς πολιτικού αφηγήματος.
Τα πιστεύω του Μίσσιου, όπως και άλλων στελεχών του χώρου του, έγιναν σύνθημα στις πορείες και αίτημα των σύγχρονων εκφραστών της λαϊκής πάλης.
Ωστόσο, το πρόσωπο που τιμάμε σήμερα ανήκει μόνο σε κάποιο μετερίζι του κοινοβουλευτικού τόξου ή μήπως σε όλους τους υγιώς σκεπτόμενους συμπολίτες μας;
Κατά την άποψη μου, η πένα του Μίσσιου δεν γνωρίζει σύνορα.
Από αυτήν ξεπήδησαν αξιώσεις που συνεχίζουν να αποτελούν πηγή έμπνευσης για όσους δεν ικανοποιούνται με το λίγο, το μη ηθικό, το παρωχημένο.
Όσο το δίκιο και η αλήθεια των ηττημένων δεν βρίσκουν τη δικαίωση τους σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, ο Χρόνης θα είναι πάντα εκεί.
Ευτυχώς για ορισμένους αντιπάλους του, κατά παράφραση του πρώτου βιβλίου του, δεν πέθανε νωρίς.
Όταν έβγαλαν από μέσα τους τον φανατισμό, την εξάρτηση και τις κομματικές παρωπίδες, τον συνάντησαν στις πιο αγνές στιγμές του βίου τους.
Αν τον διαβάσεις καλά, όπου κι αν τοποθετείς τον εαυτό σου, θα συμφωνήσεις.
Αν τον αναλύσεις προσεκτικά, θα ταυτιστείς.
Αν τον εφαρμόσεις σωστά, θα προσπαθήσεις να τον μιμηθείς και να εισπράξεις κάτι από την αύρα του”.
Μουσική επένδυση: Μιχάλης Πρεπόνης & Ιωάννης Κ. Τσίγκας
Συντονισμός: Φωτεινή Μελετιάδου
Φωτογραφίες: Κώστας Σαραϊδάρης
(Δελτίο Τύπου)