Τα μάθατε; Όσοι και όσες λιώνουν στα beach bars για να μη… λιώσει ούτε ένα παγάκι στον καφέ που θα πιείτε, ΔΕΝ είναι υπηρέτες σας. Τουτέστιν, όταν φεύγετε από τα παραλιακά καταστήματα πάρτε και κανένα από τα δικά σας σκουπίδια και πετάξτε το στον κάδο. Δυο βήματα είναι. Γιατί αν δεν το κάνετε εσείς, θα αναγκαστούν να το κάνουν αυτοί οι εργαζόμενοι που τρώνε στο κεφάλι δεκάωρα στο καμίνι και απλά εσείς τους προσθέτετε άλλη μια ώρα δουλειάς, μέχρι να καθαρίσουν ό,τι αφήσατε πίσω σας. Και θα πουν οι μαχητές του πληκτρολογίου «δουλειά τους είναι, γι’ αυτό πληρώνονται». Μόλις με πληροφόρησαν από το κοντρόλ ότι είναι περισσότερο… δουλειά να σέβεσαι αυτόν που δουλεύει και δη για να περάσεις εσύ καλά, ενώ αράζεις στις παραλίες. Και μιλάτε καλύτερα. Ένα χαμόγελο, ένα «ευχαριστώ» κάνει -έστω και λίγο- τη ζωή αυτών των παιδιών λίγο καλύτερη. Και δε χάλασε ο κόσμος αν σας έφεραν μια λάθος παραγγελία. Δείξτε κατανόηση (το 1% από αυτήν που δείχνετε στο σπίτι σας, αρκεί). Και επίσης, δε φταίνε αυτοί για τις τιμές. Μην ξεσπάτε για λάθος πράγματα σε λάθος ανθρώπους. Ψαχτείτε αλλού… Και κάτι άλλο: Με 40 βαθμούς Κελσίου ο πελάτης ΔΕΝ έχει πάντα δίκιο.

*Θανάσης Σοφιανός

Τι Καβάλα τι Μύκονος, με κοινή συνισταμένη (για αρχή) τη χρέωση της ξαπλώστρας στα beach bars (όχι σε όλα). Καταρχάς να πούμε ότι είναι δικαίωμά τους. Ιδιώτες είναι, αν θες πας, αν δε σου αρέσει, φεύγεις. Απλά είναι λίγο ανοίκειο αυτό για την Καβάλα και τις κοντινές στην πόλη παραλίες (δε μιλάμε για Αμμολόφους). Το δε… μεμπτό είναι το εξής: Έχεις κάποια έξτρα παροχή με την εν λόγω χρέωση; Ναι, σου παρέχουν την… απόδειξη της χρέωσης. Άρα μιλάμε για μια χρέωση «αέρα». Οι καταστηματάρχες κερδίζουν με τη συγκεκριμένη τακτική; Θα φανεί στο τέλος της σεζόν, όμως ήδη διαφαίνεται η δυσαρέσκεια στο πρόσωπο των ντόπιων πελατών με κίνδυνο να τους χάσουν. Άρα πού θα μπορούσε να στοχεύει η χρέωση; Στους ξένους τουρίστες (τεκμήριο τουριστικής ανάπτυξης). Στη δε χρέωση υπάρχει και κλίμακα: Όσο εγγύτερα στη θάλασσα τόσο ανεβαίνει η τιμή. Πιθανώς να άπτεται του τεστ κοπώσεως για να φτάσεις στην παραλία ή πληρώνεις κάτι σαν εγγύηση για την ξαπλώστρα, σε περίπτωση που παρασυρθεί από τσουνάμι. Το θέμα, πάντως, είναι το εξής: Εδώ δεν είναι Μύκονος. Καλά κάνουν κάποιοι και χρεώνουν την ξαπλώστρα, όμως στον τελικό λογαριασμό αυτό θα έχει τίμημα για τους καταστηματάρχες. Η καταναλωτική συνείδηση των ντόπιων δεν έχει καμία σχέση με περιοχές όπου ο τουρισμός δουλεύεται από τη δεκαετία του ’70 αμιγώς επαγγελματικά (το ανοίκειο που λέγαμε). Επίσης, η «καθαρή» τουριστική περίοδος στη βόρεια Ελλάδα δύο, το πολύ τρεις μήνες (μόλις ανοίξουν τα σχολεία η ντόπια πελατεία αγοράζει μολύβια και όχι μπρατσάκια). Εκτός και αν απευθύνονται αποκλειστικά στους βαλκάνιους τουρίστες, οπότε (ξανα)πάμε πάσο. Ο τουρισμός, όμως, είναι ένα πολυδιάστατο προϊόν και κυρίως, χρήζει άλλης αντιμετώπισης από περιοχή σε περιοχή. Μπορείς ευκαιριακά, λοιπόν, να χρεώνεις και τον κόκο άμμου, όμως στο τέλος αυτό δε θα έχει κόστος μόνον για τον πελάτη.

*Θανάσης Σοφιανός

Η αρχή έγινε με τον φωτογραφικό διαγωνισμό για τα 30 χρόνια της Δημοτικής Αγοράς της Καβάλας και την ομαδική έκθεση φωτογραφίας CITY MARKET 30 [διαβάστε εδώ]. Ακολούθησε εσχάτως η παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της Κατερίνας Μουστάκα [διαβάστε εδώ]. Κοινή συνισταμένη; Ένας ξεχασμένος χώρος, από τους δεκάδες εν υπνώσει χώρους της πόλης, που μεταμορφώθηκε με μια σύγχρονη αισθητική αστικού χαρακτήρα -και με χαμηλό μπάτζετ- από εργαζόμενους στη ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑ (μετά από το “ok” από τη Δημοτική Αρχή και τη Διοίκηση της ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑ) που είχαν μεράκι και φαντασία και μπορεί να φιλοξενήσει πλέον από μουσικές εκδηλώσεις μέχρι παρουσιάσεις βιβλίων και ακόμη παραπέρα… Το έκαναν άλλες πόλεις και έδωσαν ζωή σε τέτοιους χώρους. Άνοιξαν μαγαζιά, έκαναν εκδηλώσεις, γέμισαν από κόσμο και ζωή. Μπορεί ή καλύτερα επιβάλλεται αυτός ο χώρος να μείνει για την πόλη και όχι να… φύγει μετά τις εκλογές. Έχει ανάγκη η Καβάλα από υπόγεια που μεταμορφώνονται σε… ρετιρέ.

*Θανάσης Σοφιανός

Διπλό strike παρκαρίσματος στο κέντρο της Καβάλας με αυτοκίνητο να σταθμεύει και σε πεζοδρόμιο και πάνω σε διάδρομο όδευσης ατόμων με προβλήματα όρασης. Η νέα… επιτυχία έλαβε χώρα στην οδό Βότση, με τον πρόεδρος του Νομαρχιακού Συλλόγου ΑμεΑ Νομού Καβάλας, Σμαράγδο Κρεμμύδα να κοινοποιεί τη φωτογραφία, στηλιτεύοντας ένα ακόμη οσκαρικό παρκάρισμα στο κέντρο της πόλης.

Μέσα στη μαυρίλα της προεκλογικής περιόδου, υπάρχουν και αισιόδοξα… ψηφοδέλτια, όπως το μήνυμα που άφησε κάποιος/κάποια σε ένα αυτοκίνητο, ειδοποιώντας τον οδηγό για ένα γατάκι που εγκλωβίστηκε στη μηχανή. Υπάρχουν και αυτοί που ψηφίζουν σταθερά ανθρωπιά. Είθε να βγει με αυτοδυναμία…

Αφού τετραγωνίσαμε τον κύκλο, έφτασε η ώρα να ρευστοποιήσουμε και το νερό… Προ των πυλών η διεύρυνση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ) και η μετονομασία της σε Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΑΕΥ). Σε αυτήν πλέον θα ενταχθούν η εποπτεία και ο έλεγχος των υπηρεσιών νερού (ύδρευσης και αποχέτευσης) και διαχείρισης αστικών αποβλήτων. Οκ, αθώο φαινομενικά, αν συνδράμει στη λογιστική συγχώνευση ΔΕΥΑ (πχ των Δήμων του Νομού Καβάλας) ώστε να αμβλυνθούν οικονομικές παθογένειες των Υπηρεσιών. Όμως ένα μαχαίρι κόβει ένα μήλο, κόβει και μια φλέβα. Και αν είναι η πόρτα που ανοίγει για την ιδιωτικοποίηση του νερού από την «άνυδρη» κομματική πολιτική αυτής της χώρας; Τα άλλοθι υπάρχουν: Η λειψυδρία, ως προϊόν της υπερκατανάλωσης και της μείωσης των βροχών, που φέρνουν εξάντληση των υδατικών αποθεμάτων ή η ιδιομορφία του νερού, ως οικολογική και βιολογική βάση της ζωής μας που καθιστούν το νερό εμπόρευμα ανυπολόγιστης αξίας και κερδοφορίας. Βέβαια, όπως γράφει και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Νικήτας Μυλόπουλος, «από το Παρίσι και το Βερολίνο, έως το Μπουένος Άιρες και τη Λα Παζ, η σύγχρονη πλέον τάση είναι η επιστροφή των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων στο δημόσιο (επαναδημοτικοποίηση)», αλλά εδώ κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες ο αντίστροφος πολιτικός Δαρβισμός ή εμπρός, πίσω, κατά τον τηλεοπτικό νεολογισμό. Γι’ αυτό συλλογιστείτε καλά τι πάει να πει μια ιδιωτικοποίηση του νερού, γιατί όταν το καταλάβετε θα είναι πλέον αργά για δάκρυα (αν δε μας τα αφυδατώσουν και αυτά). *Η φωτογραφία είναι της Σοφίας Καραγιάννη, μια τρολιά βγαλμένη από το κοντινό μέλλον…

Θανάσης Σοφιανός