Κάθε μέρα, κάθε ώρα, η Καβάλα προσφέρει απλόχερα πανέμορφες εικόνες (στερεότυπο, αλλά έτσι είναι). Αυτό όμως είναι που μας… τρώει. Είναι σαν το άλλο που λέει ο κόσμος… Η Ελλάδα έδωσε τα φώτα του Πολιτισμού σε όλο τον κόσμο (και τώρα ζει με κεριά), γι’ αυτό και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν. Κάπως έτσι γίνεται και σε τοπικό επίπεδο όχι τώρα, εδώ και χρόνια. Φυσικά και έχουν γίνει βήματα προβολής και διαφήμισης της πόλης, αλλά εξακολουθεί να «φωνάζει» ότι οι τουριστικές της δυνατότητες είναι τεράστιες και δεν αξιοποιούνται από μόνες τους. Συνεπώς, καλές οι ομορφιές της Καβάλας, απλά αντί να μας κινητοποιούν, μας κάνουν να επαναπαυόμαστε σ’ αυτές. Δίκοπο μαχαίρι…

Υ.Γ.: Παρεμπιπτόντως, η εικόνα του Φάρου της Παναγίας με φόντο το-παραλίγο-ολόγιομο φεγγάρι δύναται να κάνει τη Σαντορίνη να κρύβεται (ποιητική υπερβολή).

Το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν στο σχολείο είναι ότι όταν βλέπεις σκιά και πινακίδα για στάθμευση ΑμεΑ προτεραιότητα έχει η σκιά. Λάθος; Μα πως; Άλλο βλέπω εγώ στη φωτογραφία από το Περιγιάλι Καβάλας. Κι επίσης βλέπω έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα να αγωνίζεται να μπει στο αυτοκίνητο μέσα στον ήλιο, στη μέση του δρόμου. Το σύντομο επιμύθιο από αυτή τη μικρή ιστορία, είναι ένα: Δε φταίνε τα μνημόνια. Φταίει που επιλέγουμε τη «σκιά» σε όλα… Στην ανθρωπιά, στην κοινωνική ευαισθησία, στους βασικούς κανόνες ηθικής… Και είτε το παραδεχτούμε είτε όχι είμαστε ζώα ως λαός που χωρίς τιμωρία, δεν τηρούμε ούτε τους βασικούς κοινωνικούς κανόνες. Αρκεί να έχουμε σκιά…

Ένας θεσμός-στην πράξη κι όχι στα χαρτιά-σαν το Φεστιβάλ Φιλίππων δεν ήρθε στην πιάτσα από παρθενογένεση. Κάποιοι άνθρωποι δούλευαν και δουλεύουν γι’ αυτό, τότε και τώρα. Το Φεστιβάλ είναι μια μηχανή πολιτισμού που περισσότερο παράγει παρά αναπαράγει. Έχει διανοηθεί κανείς πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο στην εποχή των πτώσεων και των εκπτώσεων; Έχει κατανοήσει πλήρως η κοινωνία της Καβάλας ότι κάποιοι άνθρωποι σαν τον Θοδωρή Γκόνη, τη διοίκηση του ΔΗΠΕΘΕ, τους εθελοντές, τους τεχνικούς και τους ηθοποιούς κοπιάζουν για να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα που δεν είναι απλά ταυτισμένο με την Ιστορία της Καβάλας και του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού ευρύτερα, αλλά είναι κομμάτι αυτής της Ιστορίας; Τίποτα δεν είναι αυτονόητο σ΄αυτή τη ζωή, πόσο μάλλον το Φεστιβάλ.

Υ.Γ.: Δεν είπαμε ότι όλα είναι τέλεια. Απλά όλα να γίνονται στην ώρα τους, όπως η κριτική, για παράδειγμα.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Εξωραϊστικού-Πολιτιστικού Συλλόγου Αγίου Τρύφωνος Καβάλας καλεί κάθε ενδιαφερόμενο ιδιοκτήτη ακινήτου στην ενταχθείσα στο Σχέδιο Πόλης περιοχή του Περιγιαλίου σε ανοιχτή συζήτηση με θέμα τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί με την κύρωση της Πράξης εφαρμογής, στα γραφεία του Συλλόγου, στην πλατεία Νέων Εργατικών Κατοικιών την Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017 στις 19:30.

Στον κεντρικό δρόμο του Παληού (οδός Μελίνας Μερκούρη), υπάρχει ακόμη «όρθια» αυτή η πινακίδα για να «θυμίζει» σε όλους μας ότι κάποτε η σύνδεση του οικισμού -ένα από τα πάγια αιτήματα των κατοίκων- επρόκειτο να γίνει. Στην πινακίδα αναφέρονται τα πάντα λεπτομερώς: από τον προϋπολογισμό και τον ανάδοχο μέχρι την (εξασφαλισμένη) χρηματοδότηση! Τι έγινε άραγε και το έργο αυτό «ξεχάστηκε»; Ίσως οι «παλιότεροι» αιρετοί μπορούν να μας… διαφωτίσουν!

Tην παραπάνω φωτογραφία ανέβασε στο facebook ο κάτοικος Φιλίππων και πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου των Φιλίππων Κώστας Πούλιας, συνοδεύοντάς την με αυτό το σχόλιο: «Αφού ανεχόμαστε αυτά τα ζώα που δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις σημαίνει ότι συνηθίσαμε να ζούμε σε περιβάλλον στάβλου, άρα είμαστε κι εμείς ζώα. Φελιζόλ, στρώματα και άλλα παρόμοια καλούδια στους κάδους ανακύκλωσης. Από μας να φύγουν και δεν πα να μπουν και στο πύγο του άλλου. (Έτσι στα ξεκούδουνα αναφέρω και τη λέξη πυγολαμπίδα)». Αυτό.