Η εικόνα του άστεγου που κοιμάται στο πεζοδρόμιο της οδού Ομονοίας στην Καβάλα το βράδυ της Κυριακής 26 Μαρτίου δεν αποτελεί «είδηση». Ίσως γιατί δεν πουλάει, ίσως γιατί δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ίσως γιατί συμπίπτει με δημοφιλή εκπομπή στην τηλεόραση… Ίσως, επίσης, επειδή είναι ο ίδιος άστεγος που εθεάθη να κοιμάται στο πεζοδρόμιο απέναντι από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» (σχετικό ρεπορτάζ εδώ). «Ένας ίσον κανένας», είπε ο μέσος τηλεθεατής και άλλαξε κανάλι, όχι με τόση ευκολία, βέβαια όση αλλάζει «στέκια» ο άστεγος, ο οποίος έχει και όνομα: Είναι «ο άστεγος της Καβάλας»… Πάλι καλά. Φαντάζεστε να μην ήταν «διάσημος» και να ήταν ένας απλός «μαχητής»;

Μόνιμη επωδός (αλλά και υπερασπιστική γραμμή στα Δικαστήρια) των εταιριών που δραστηριοποιούνται στο Εργοστάσιο των Λιπασμάτων της Καρβάλης εδώ και έναν χρόνο είναι ότι «δεν έχουν καμία, μα καμία σχέση μεταξύ τους»! Την ίδια στιγμή, οι όποιοι εκπρόσωποι εργαζομένων «εμφανίζονται» κατά καιρούς, αποστρέφονται μετά βδελυγμίας και αρνούνται κάθε σχέση με την εργοδοσία, από την αλήστου μνήμης (πλέον) ΠΕΑΕΕ (ή κάπως έτσι, των… απανταχού εργαζόμενων της ΕΛΛΑΓΡΟΛΙΠ, τέλος πάντων) μέχρι τα πρόσφατα «σωματεία» στις νέες εταιρίες. Κι όμως, έχουμε… μπερδευτεί. Την τελευταία εβδομάδα, στάλθηκαν στα τοπικά ΜΜΕ δύο ανακοινώσεις, μία που την υπογράφει ο πρόεδρος των εργαζομένων στην PFIC Ltd και μία που την υπογράφει ο πρόεδρος των εργαζομένων στην Centrofaro Services Ltd. Και τις δύο αυτές ανακοινώσεις, τις έστειλε ο… Γιώργος Θεοφυλακτίδης, ο οποίος κάποια στιγμή ήταν πρόεδρος των εργαζομένων στην ΕΛΛΑΓΡΟΛΙΠ και μετά έγινε «μπροστάρης» ΟΛΩΝ των εργαζομένων στο Εργοστάσιο, από όποια… εταιρία κι αν προέρχονται! Γρίφος ή μήπως… όχι;

Μερικές φορές μια φωτογραφία αρκεί για να περιγράψει τα πάντα και δε χρειάζεται ούτε τίτλο, πόσο μάλλον κείμενο. Το «κλειδί» δεν είναι μόνο η λήψη ή η στιγμή, αλλά κυρίως η επίκληση στο συναίσθημα, συνθήκη που την καθιστά περισσότερο ως ένα κομψοτέχνημα της Ζωγραφικής παρά ως φωτογραφία. Καλύτερο δείγμα για την «εφαρμογή» της παραπάνω θεωρίας-σκέψης δε θα μπορούσε να βρεθεί από την φωτογραφία που «ανέβασε» ο Μετεωρολογικός Σταθμός της Νέας Περάμου στη σελίδα του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης (μπορείτε να δείτε τη σελίδα εδώ), «εγκλωβίζοντας» στον φωτογραφικό φακό ένα στιγμιότυπο από την καταιγίδα που πέρασε από τους Αμμόλοφους της Νέας Περάμου το απόγευμα του Σαββάτου 25 Μαρτίου 2017. Το «σενάριο» απλό, αλλά εμπνευσμένο: Ένα ζευγάρι περπατάει στην ακρογιαλιά, αγνοώντας την καταιγίδα που μαίνεται στο βάθος της εικόνας. Εξαιρετικό δείγμα φωτογραφικού… Τενεμπρισμού, σαν ένας «ζωντανός» πίνακας του Καραβάτζιο. Απλά μαγευτικό…

Ο Νομαρχιακός Σύλλογος ΑμεΑ Νομού Καβάλας, με την υποστήριξη του Πολιτιστικού Συλλόγου «Ιχνηλάτες», τοποθέτησαν την Τετάρτη 22 Μαρτίου αυτοκόλλητα διακριτικά επισημάνσεων στις πινακίδες των πέντε νέων θέσεων στάθμευσης οχημάτων ΑμεΑ επί της οδού Ομονοίας. Εξαιρετική κίνηση, κυρίως σε επίπεδο συμβολισμού. Διότι στην πράξη-κακά τα ψέματα-μόνο μια «αυτοκόλλητη» ευσυνειδησία ή καλύτερα, αυτοκόλλητα πρόστιμα θα είχαν αποτέλεσμα. Άντε και μια «αυτοκόλλητη» Παιδεία, αλλά όλα τα παραπάνω δεν… «κολλάνε» στη σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία.

Όπου και να κοιτάξεις, οποιαδήποτε μέρα του χρόνου κι οποιαδήποτε ώρα της μέρας, αυτή η πόλη είναι γεμάτη διαφορετικές εικόνες-ζωντανά καρτ ποστάλ. Και γιατί δεν έχει γίνει ακόμα το… Μονακό της Ελλάδας (όχι στους τίτλους, στην πράξη…); Γιατί έχουν ευθύνη όλοι… Το κράτος που δε δίνει κίνητρα στους επιχειρηματίες να επενδύσουν (ναι, ακόμα και η έλλειψη νυχτερινής ζωής είναι αποθαρρυντική για τους τουρίστες), η νοοτροπία των παραγωγικών ηλικιών να μπουν στο Δημόσιο (κι όμως, υπάρχει ακόμα αυτή η… φιλοδοξία), ειδάλλως φεύγουν έξω, μιας και δεν «παίζει» και τίποτα άλλο στην τελική, η Τοπική Αυτοδιοίκηση που εγκλωβίζεται στην έλλειψη διοικητικής αποκέντρωσης, αλλά και στην πολιτική, πολλές φορές, εσωστρέφειά της. Γι’ αυτό και τα καρτ ποστάλ παραμένουν (και θα παραμένουν) απούλητα. Καταραμένη αυταρέσκεια που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις…

Με διαφορά λίγων ημερών, για δύο θέματα εντελώς διαφορετικά αλλά εξίσου, ίσως, σημαντικά, αναδείχτηκε με περίτρανο τρόπο μία ιδιότυπο «διγλωσσία» σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των υπηρεσιακών παραγόντων και της επιστημονικής τους γνώσης και κατάρτισης τόσο από την Πολιτεία όσο και από τις προϊστάμενες Αρχές. Η πρώτη περίπτωση αφορά στην αδειοδότηση της ΒΦΛ. Εκεί είχαμε τη θετική εισήγηση αλλά και τη «σπουδή» των υπηρεσιακών παραγόντων (των υπαλλήλων της Διεύθυνσης Ανάπτυξης της Περιφερειακής Ενότητας Καβάλας, εν προκειμένω) να εγκρίνουν τη μεταβίβαση της άδειας λειτουργίας από τη μια εταιρία στην άλλη με… συνοπτικές διαδικασίες, παρά το γεγονός ότι τα συναρμόδια υπουργεία έστελναν και ξαναέστελναν ρητές εντολές για «πάγωμα» της διαδικασίας, παρά το γεγονός ότι εκλήθησαν να διερευνήσουν την όλη υπόθεση οι Ελεγκτές-Επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης, παρά τα εξώδικα, τις αντιδράσεις κτλ κτλ κτλ. Την ίδια στιγμή, ο Αντιπεριφερειάρχης Θόδωρος Μαρκόπουλος δήλωνε σε κάθε ευκαιρία ότι θα κάνει «ό,τι του πουν οι υπάλληλοι» οι οποίοι και είναι «αυτοί που ξέρουν». Με άλλα λόγια, «Ευαγγέλιο» η γνώμη των υπηρεσιακών παραγόντων.
Η δεύτερη περίπτωση αφορά στην αδειοδότηση της μονάδας στο Κοκκινόχωμα για τη διενέργεια λατρευτικών κατά «Κόσερ» σφαγών. Εδώ, το «παραμύθι» έχει μια τελείως διαφορετική «πλοκή». Οι υπηρεσιακοί παράγοντες (οι υπάλληλοι του Τμήματος Κτηνιατρικής της Διεύθυνσης Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Καβάλας, εν προκειμένω) γνωμοδοτούν αρνητικά, υποβάλλουν σαφείς και ακλόνητες έγγραφες ενστάσεις που εδράζονται στη Νομολογία αλλά και στην αυτοψία που διενήργησαν και παρ’ όλα αυτά… «επιστρατεύονται» από το αρμόδιο υπουργείο (Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων) με βάση τον… Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα! Τελικά, τι από τα δύο ισχύει; Έχει βαρύτητα ο λόγος και η άποψη των υπηρεσιακών παραγόντων που στελεχώνουν τις διοικήσεις; Έχουν επιστημονική επάρκεια; Τους εμπιστευόμαστε ή όχι; Ας αποφασίσουν κάποιοι, γιατί εκτίθενται στα «μάτια» της Κοινής Γνώμης, δίνοντας την εντύπωση ότι όλα βασίζονται στο δόγμα «ναι μεν, αλλά», το οποίο αφήνει πολλά «παράθυρα» ανοιχτά για ερμηνείες άλλου τύπου. Ενίοτε βέβαια, μπορεί και.. «πόρτες»!